Een Kortverhaal: Supernova

Supernova

Door Pieter De Knijf

De sterren zijn een bron van vertrouwen. Gemoedelijk lachen ze je toe als je alleen bent, maar als je alleen bent en weet dat je laatste momenten voorbij glijden staren ze je vanop hun onbereikbare afstand spottend aan. Zij kijkt verlangend en teleurgesteld terug. Met haar trillende vingertoppen streelt ze over het dikke, koude glas. Daarbuiten, ver weg, draaiend rond een van die sterren, daar had ze willen zijn. De warmte van het licht dat op haar huid valt en de veiligheid van vaste grond onder haar voeten, dat had ze willen voelen. Alles wat haar beloofd was. Ze wilde het doel bereiken dat haar gegeven was toen ze voor het eerst haar ogen opende.

Ze draait zich weg van de sterren, gewikkeld in hun satijnen zwarte deken, daar aan de andere kant van de ruit. Hier, aan haar kant van het ondoordringbare glas, is ze omringd door het wanhopig knipperen van lichten en schermen. In deze metalen kamer voelt ze zich, voor het eerst, opgesloten, bijna claustrofobisch. Wat eens het centrum van de orde was, is veranderd in paniekerige chaos. Als een ouderlijk huis dat vervreemd is. 

Sinds haar ontwaken heeft ze niets anders gekend. De metalen vloeren en hun mechanische zwaartekracht, het kille blauwe licht van de lampen en de geur van gefilterde lucht. Steeds vertrouwde ze op de missie, op het doel dat haar gegeven was. Het schip dat haar thuis was zou haar naar haar bestemming leiden. Een reeks coördinaten, voor haar ingegeven, lagen vast op de locatie waar ze het pad van haar voorouders zou verder zetten. De droom om te kunnen uitstappen, om vrij te kunnen ademen en vrij te kunnen lopen, droeg ze steeds met zich mee.

Nu is alles veranderd. Nu wordt ze bedrogen. Het doel dat haar voorgehouden werd is een leugen, een weerhouden verlangen. Het schip dat haar thuis is, de gift van haar voorouders, keert zich tegen haar. Wat haar veilig naar haar bestemming had moeten brengen, blijkt haar ondergang te zijn. De volmaaktheid van haar wereld bevat fouten. Binnenin het schip, vol met getankte lucht en valse hoop, hoort ze het geluid van haar einde. De ontsteking van de motoren overstemt heel even het gejammer van de displays in de controlekamer, maar al snel is er geen verschil meer tussen binnen en buiten, tussen schip en leegte. En toen was het stil.